Welcome to Pretension! version 1.0.
Шчасливасць укрывала ад гэтага и Волечку. Цэлыми начами яна циха и глыбока спала и ўставала тады, кали пачынала цадзицца свитанне. Пры лучыне абое яны рыхтавалися, як тольки развиднее, выехаць у лес. Дровы вазили на Кастусёвым кани. Волеччын нияк не правиўся, а яшчэ больш худнеў. Волечка раз была сказала:
- Яшчэ тата казаў, што трэба перамяниць каня.
- Я табе яго перамяню, - адказаў ён ёй на гэта, и яна не прыняла яго адказу за пустыя словы. Незаўважна ни для кога з их яна пачынала адчуваць у им нейки для сябе аўтарытэт. Дзень за днём, и кутки Волеччынага двара были ўжо завалены галлём и тонким сухастоем. Ужо на зиму даволи будзе апалу. Але што гэта за дровы! Кали везли з лесу апошни воз, Кастусь нагледзеў у гушчырни, у баку ад дароги, добрую хваёвую сухастоину.
- Я яе ўночы спилую и за дзве ночы перавязу. Вось гэта дык будуць дровы! На самыя маразы, и хлеб пячы. А з самага камля пастаўлю шулы ў браму, а то двор не зачыняецца.
- Як жа яе спилаваць? А лясник звон пачуе.
- Не пачуе. Трэба вышэй пилы камель шчыльна абкруциць кажухом и цесна перавязаць, а тады пилаваць. и ниякага звону не будзе. Тольки кажуха няма.
- А вон жа! - ускинула яна ўгару плячыма: яна была ў старым, на яе великаватым кажушку. - Тольки хиба можа ён малы будзе.
- Якраз добра.
Яна ацанила яго рупливасць. У гэтыя часы свайго жыцця, кали яна многа думала пра бацьку, яна была абыякавая да шулаў и да продажу старога каня, але ёй было шчасце мець каля сябе такога близкага ўжо и аўтарытэтнага Кастуся Лукашэвича. Усё, што ён скажа - усё добра. З якой ахвотай яна будзе пилаваць з им уночы гэтае сухое дрэва! Гэтая гаворка зноў зрабила их як бы нейкими змоўшчыками. Яна сядзела наверсе воза, а ён ишоў збоку и павярнуў каня на кругавую дарогу:
- Зробим круг, але паглядзимо, як узышло жыта, - сказаў ён.
Ён хитрыў перад ёю. Ужо разоў некальки ён хадзиў глядзець жыта, а цяпер таму и павёз сюды Волечку, што яно ўзышло добра. Як сявец ён вытрымаў экзамен як найлепш. Волечка саскочыла з воза и стала над сваим палеткам. Густа и роўна стаяла над прымерзлай зямлёй рунь. Кастусь аж падкинуў каню сена, каб Волечка не спяшалася и як трэба ўгледзелася ў яго работу. У яго быў таки выгляд, як бы гэта ён сам выдумаў на свеце, што раней сеюць, а пасля пасеянае ўзыходзиць. Волечка змерзла стоячы. Раней у их были думки задаволення аб тым, што двор завален дрывами, пасля некальки дзён думалася аб добра пасеяным жыце. А пасля надышла чарга той сухой хвои. Так и праходзили ў их дни. Ноч, кали трэба было ехаць спилоўваць хвою, выбрала яна. Ён сумысля маўчаў. Ён таки пабойваўся гэтай, выдуманай им самим, справы. Хаця каб не здарылася якой-небудзь злой прыгоды! Якой радасцю ўстрапянулася яго сэрца, кали з самага вечара яна сказала яму: - Узняўся вецер, у лесе будзе шумець и трашчаць. Пилу цяжэй чуць будзе. Ци не паехаць сёння?
Не кажучы больш адзин аднаму ни слова, яны, адзетыя, пасядзели ўпоцемку, паслухали, як гудзе на дварэ вецер, паглядзели, як стаиць сярпок месяца, и выехали з двара. У вышыни лесу гуло и трашчала, быццам над лесам цяглося што гулкае и неспакойнае. Ён адразу знайшоў патрэбнае дрэва. Яшчэ тады, удзень, ён вымеркаваў, у яки бок яно павинна ўпасци. и цяпер ён вобмацкам прыставиў пилу. "Няхай сабе звиниць, - думаў ён, - абы хутчэй". Але яна не вытрымала. Яна скинула з сябе кажушок, и ён зразумеў яе трывогу. и ў яго душа ныла. Скинуў ён и з сябе свиту. Кали кажушком и свитай, згамтаными разам, ён абкруциў дрэва вышэй пилы и перацягнуў сваёю папружкай, звон и сапраўды стаў глушэйшы. Як ни старалися яны цягаць пилу, прайшло даволи многа часу, пакуль дрэва лягло.
- Пачали - дык трэба канчаць, - сказала яна, и ён з-за ветру ледзьве пачуў яе. Пакуль яны распилавали хвою на кавалки, з абаих ишоў пот, и вецер працинаў их.
- Садзися хутчэй на воз и накидайся паверх кажуха маею свитай, - цвёрда скамандаваў ён. - А я хуценька завязу цябе дадому, бо захалодзишся.
- Тут жа недалёка, я шпарка пайду.
- Садзися! - крыкнуў ён, и яна паслушна села. Дома ён загадаў ёй класцися спаць, а сам зноў пагнаў каня ў лес.
|
