Welcome to Pretension! version 1.0.
Волька таксама выйшла з хаты, замкнула дзверы, вальней распусцила на галаве хустку и праз некальки хвилин ишла ўжо сцежкаю ў поли.
ии
Часами днём позняга лета пачынае хмурнець дзень, и гэта не збираецца на дождж, а незаўважна падплыли павевы восени. Лёгкая плынь ветру зноў зацихне, и дзень зноў зихациць сонцам, але ўжо астаецца пячаць летняга адцвитання. У поўнай силе сваёй цвитуць летния кветки, и трава адростае пасля касы, а сэрца чуе, што не так ужо гудзе пчала над жоўтым малачайникам, и вада ў рэчцы плыве, здаецца, цишэй. Яшчэ ў пачатку липеня бывае зжаўцее адзин-адзинютки листок на бярозе, и так ён сярод пышнай зелянины трымаецца доўга. А ў гэты дзень ён адарвецца и кружыцца ў паветры, пакуль ляжа ў траву. К вечару пакидае звинець неабдымная шырыня летняга дня, и кладзецца цишыня на зямлю. Жоўты листок з бярозы ляжыць у траве и видзён здалёку, и без яго, здаецца, не пахнуў бы так чабор, не таки прывабны здаваўся б верас и не было б такога вяликага шчасця ў душы бачыць траву и дрэвы, сиратливы куст шыпшыны и вяршалину высокай хвои, на якой циха ляжыць праменне близкага да заходу сонца.
К вечару вецер сцих. и бязлюдная лясная дарога была зусим цихая. У низких месцах на ёй стаяла вада. Величэзная бяроза ўзнималася и над дарогай и, здавалася, над усим лесам. Жоўты листок з бярозы заблытаўся ў траве и висеў у ёй. Многа было верасу, выносистыя хвои ишли ўгару, сонца ляжала на их вяршалинах. Близка быў вечар. Пры самай дарозе, у густым зараснику ядлоўцу и крушыны, на паваленым навальницаю и ўжо струхлелым дрэве сядзеў Сымон Ракуцька, еў хлеб и глядзеў на жоўты бярозавы листок у траве. Ён быў нейки нерухомы. Твар задумёны, маўкливы, жаваў ён павольна, як бы смакуючы або да чаго прыслухоўваючыся. Ци можа жоўты лист абудзиў у им журботны сум. Вечарэла. Час ад часу Ракуцька паднимаўся, вытыкаўся на дарогу, акидаў яе позиркам у два баки и зноў адыходзиўся ў гушчар сядзець, жаваць хлеб и глядзець на жоўты листок. Кали пачало змяркацца, ён узнепакоиўся: стаў часцей выглядаць на дарогу, схаваў у торбу недаедзены хлеб, скинуў боты, перакруциў на нагах анучы и зноў абуўся. Твар яго меў нахил быць даўгаватым. Тыдняў два няголеная барада ўжо густа адростала. Ужо добра ўмеркла, ужо и листок ледзь видзён стаў, а чалавек трымаў сябе на гэтым месцы ўсё так жа. Ён быў як прывязан тут. Некальки разоў засаб ён уздыхнуў. "Божа мой, Божа мой". Здавалася, што яму цяжка тут чакаць таго, чаго ён чакае. Нарэшце, кали ўжо зусим сцямнела, ён выйшаў на дарогу и стаў у нерухомасци, прыпершыся плечуком да вяликай бярозы. Ён не ўглядаўся, а тольки прыслухоўваўся. Над лесам засвяцилися зоры, а ён усё стаяў. и так, можа, некальки гадзин. Ужо и зоры ночы позняга лета папялець стали. Ён апошни раз уздыхнуў, успамянуўшы Бога, знайшоў папацёмку сваё ранейшае месца пры паваленым дрэве, лёг на зямлю галавой на трухлявы ствол и адразу заснуў, як самы стомлены чалавек. Ни разу ён не паварушыўся, аж пакуль высокае сонца новага дня не засвяцила яму проста ў твар. Тады ён шпарка прахапиўся, затрапятаўся, плюнуў и ўздыхнуў и зноў вызирнуў на дарогу. Непамыты пасля сну и змяты твар яго быў шэры, и смутак ляжаў на им. Ён дастаў з торбы абкусаны ўчора хлеб и зноў стаў есци яго. Цягавита, як добры гаспадар ходзиць за плугам, ён зноў стаў акидаць у два баки вачыма дарогу и зноў час ад часу садзиўся на паваленае дрэва. Прыйшла хвилина яму, нарэшце, пачуць штосьци такое, чаго ён можа так доўга и чакаў тут. Гэта ишоў хтосьци поблизу. Тут выразна чулася чалавечая хада: цихая ў самой сабе и лёгкая, але яна чутна была здалёку, вядома ў лесе, дзе пад нагами ўсяго многа. Твар у Ракуцьки адразу ажыў, як тольки ён пачуў нечую хаду. Здаецца, руки яго задрыжэли. Позирк пацвярдзеў, и пастава выпрасталася. Ён прылип да вяликай бярозы над дарогаю, сярод таких жа вяликих хвояў и пачаў углядацца туды, адкуль чуўся чалавек. Дзень быў ужо ў самай силе. А ўдзень, кали циха, у лесе здалёку чуваць. Так што гэтаму чалавеку прыйшлося доўга чакаць, пакуль наблизиўся той, хто недзе тут ишоў. З-за свайго дрэва Ракуцька ўбачыў незнаёмую яму постаць дзиўнага выгляду.
|
